მიყვარს თბილისის მზიანი დილა,

მაცოცხლებელი მისი ნათელი;

მიყვარს, ვინც გულით იმღერა ტკბილად

თბილისზე ჩვენი ხალხის სათქმელი.

მომხიბლავია ყოველთვის იგი,

მისი მტკვრის პირი, ბაღის ჩრდილები,

მისი მშვენების საცქერლად ირგვლივ,

მთები ჯარივით თავშეყრილები.

ყველას ფიქრები მისკენ ილტვიან,

სკოლის მერხიდან, მზიურ ყანიდან;

კაცის ოცნება ჯერ თუ კვირტია,

თვალს მიაშუქებს, გაშლის ყვავილად.

ფრთა მან შემასხა, შუქს არ მაკლებდა,

გამხადა ქვეყნის ავ-კარგის მცნობი,

რომ მისცემოდა მამულს საკრეფად

ნაყოფი ჩემი ფიქრის და გრძნობის.

მზრდის და მამაღლებს თბილისი ახლაც,

მმოსავს ყოველდღე ვარდის ფურცლებით;

მე მის კალთაში არ ვიცი დაღლა,

არც არასოდეს არ მოვხუცდები.

ის საქართველოს ქალაქთა დედა,

აზრის სხივია, გულის ნუგეში,

ასი თვალი აქვს და ყველას გვხედავს

მშობელი ქვეყნის ყველა კუთხეში.

მიყვარს თბილისი, ახალ უბნებად,

მტკვრის მიდამოებს გარშემო იკრებს,

ქართვლის სულს თბილად ესალბუნება

და უზიარებს გრძნობას და ფიქრებს.