არ მეშინია შენი ბოღმის, შენი მუქარის,

და არ ვაპირებ ცად ატყორცნილ მთებში გახიზვნას,

მე თბილისიდან ჩემს კახეთში გამოვიქცევი,

რადგანაც, თურმე, აქ აპირებ კარვის დაცემას.

ცისფერ აივანს სწვდება სუნთქვა უცხო, უბირი,

და ძილგატეხილს კახეთის ცა მახურავს საბნად,

ვერ დამამარცხებ, ცივგომბორის მადგას გვირგვინი,

ალაზნის ველი, ოქროსფერი მაცვია კაბად.

ვერ დამაჩოქებ, ჩემში ცოცხლობს გენი თამარის,

და არ მაშინებს უცხო ტომთა გეგმა მზაკვრული,

შებინდებისას გავაცოცხლე ბებერი სახლი,

ისევ ავლესე დაჟანგული ხმალი ქართული..

და თუ მოვკვდები, დაე, მოვკვდე ალაზნის ველზე

თუ სამშობლოსთვის ურჯულოთგან სიკვდილი მიწევს! -

მინდა კახეთის მცხუნვარე მზე მითბობდეს საფლავს,

და მამაჩემის სიახლოვეს, მთის წვერზე ვიწვე,

არ მეშინია შენი ღვარძლის, შენი მუქარის,

და არ ვაპირებ საქართველოს მთებში გაქცევას,

გათენებისას ვაზის მტევნებს გადავეწანი

და აქ ვაპირებ თბილისისთვის სისხლის დაქცევას.