მგოსანს ხიბლავდა კახეთი

ფერად-ფერადი ქულაჯით,

სიღნაღით გადასახედი

და მაყვლის ბუჩქში დურაჯი.

აქ ყვარლის მწვანე მთებია,

ალაზნის ველის ხავერდი,

იქ - გრემი, აკადემია,

უჯარმა და ალავერდი.

მგოსანს ხიბლავდა ნიადაგ

რბენა ალაზნის, ივრისა,

მოსული ყარაიადან

ხმა, მყვირალობა ირმისა.

ის თავად იყო "მყვირალი“,

შვენოდა ლომის ბუხუნი,

ბრძენის ლურჯ თვალით მზირალი -

გეგონებოდა ლუხუმი!

მოზდოკის მთვარეს ზვერავდა,

შავ ყურღანებში ყივჩაღებს;

მხედრებს გაფრენილთ ველადა,

ხანძრები რომ გაგვიჩაღეს.

ეზმანებოდა ლევანი,

რქაწითლის ტკბილი მტევანი

და წინ დაუდგა წარსული,

ხეზე ვაზივით გასული.

მას ნინოწმინდა ხიბლავდა

და პალატები მეფეთა,

საბას ქართულს რომ ჰხილავდა,

ბაჯაღლო შემოეფეთა.

ქართული მას არ რისხავდა, –

ჰყვაოდა, ნაყოფს ისხამდა...

ჰხიბლავდა სვეტიცხოველი,

მისი ჩუქურთმა ყოველი,

გელათი - განძთა საფარი,

ქართლის დიდების ლამპარი.

თამარის სახე ნატიფი,

შუბლი გაშლილი, მარმარი,

სულ თვალწინ ედგა ხატივით,

თავზე ნათელის ვარვარით.

ომის დროს ვნახე ის მეტად

დამწუხრებული, გარჯილი,

როს ეყრებოდა თვის დედას -

შვილი ბრძოლაში დაჭრილი.

"დღეო, გადიდდი, გადიდდი“ -

იგი იძახდა ვედრებით,

პირსისხლიანი ბანდიტის

როცა გვიტევდნენ მხედრები.

მწამს: ქვეყნის სიბრძნეს იძენდა

ფრონტზე მგოსანი ქებული,

ჩვენი სამშობლოს გმირებთან

როს ვნახე გადაღებული...

ვით ხე წახრილი განდაგან -

„ოლე“ კლდის თავზე დამდგარი

ვნახე. მომესმა დგანდგარი

და მყის დაეცა ქადაგად.

ჩვენ ლეონიძემ დაგვადგა

თავზე „ნატვრის ხე“ გვირგვინად,

როცა სხვას უკვე არ ჰგავდა

და ცამ მის თავზეც იგრგვინა.

ზემო წყნეთს, უძოს მთის ძირას

თვის აგარაკზე კვდებოდა

შფოთავდა, ვერ დაეძინა,

ავი სენისგან დნებოდა.

გრილი დღე იდგა. მას ისევ

ცხელოდა, ღვიძლი ეწოდა.

„კოკა ცივი წყლით აგივსე!“ -

ხმა შემოესმა ეზოდან.

ხელზე ცივ-ცივ წყალს ივლებდა,

ივრის ჭალების ნატრული

და ტანჯვას უმსუბუქებდა

მეზობლის ტკბილი ქართული.

წყნეთში მგოსანი კვდებოდა,

შეწყდა ბუხუნი ლომისა,

მუნჯი დაისი დგებოდა, -

ნიშანი ერის გლოვისა.

უძოს ბულბულიც დადუმდა,

აღარ სტვენს უცხო ფრთოსანი.

ხალხის გართობა არ უნდა,

რადგან დუმს ერის მგოსანი.

ზემო წყნეთს, უძოს მთის ძირას

თვის აგარაკზე კვდებოდა

შფოთავდა, ვერ დაეძინა,

ავი სენისგან დნებოდა.

ეზმანებოდა შირაქის

ერთი მეცხვარის სიზმარი

და თვალწინ ედგა ხშირად ის

ვაჟკაცი დღე-დღე ცისმარი.

"დედი, ლოგინი გაშალე,

სულის ამოსვლის დღე არი“, -

იძახდა: - "რა დავაშავე,

რომ მტანჯავს ბედი მდევარი!“

ჰა, მიწა იძვრის გუგუნით,

მგოსანს სდის ცრემლის ღვარები,

მთაში დაეშვა უკუნი

და დაეხუჭა თვალები.

არსად არა ჩანს საშველი,

არცა დრო, სივრცის საზღვარი

და ქვეყნად ყოვლის წამშლელი

მოდის სიკვდილი საზარი.

მაგრამ თუმც დიდხანს ეძია, -

სიკვდილმა მაინც ვერ სძლია,

რადგან ბეჭს აჯდა ფშაველი

მგოსნის ვეება მტკაველი.