მზე ჩადიოდა თმაგაშლილი და სხივმფინარი,

ღრუბლის ქარავანს ლალ-ზურმუხტის მტვერი სცვიოდა.

მთა დაგრეხილი, უკაეშნო და უწყინარი,

თითქო შორეულ ბურუსიდან ამოდიოდა.

ღრუბლის თეთრ სვეტებს ეყრდნობოდა სხივნართი ოდა,

და შიგ ელავდა სახე უცხო და უჩინარი.

და იმ კოშკიდან ცეცხლის კიბე ჩამოდიოდა.

მზე ჩადიოდა თმაგაშლილი და სხივმფინარი.

მთა კითხულობდა: იმ ოდაში ნეტა ვინ არი?

მაგრამ პასუხი არსაიდან არ მოდიოდა.

ვერცხლის ვარდებში დასცურავდა ცა პირმცინარი,

ღრუბლის ქარავანს ლალ-ზურმუხტის მტვერი სცვიოდა.

და მექარავნე მთიდან მთაზე გადადიოდა,

ვით ცეცხლის ზოლი ციდან ოქროდ ჩამომდინარი,

მაგრამ ითმენდა ცეცხლის შოლტებს და არ ჩიოდა

მთა დაგრეხილი, უკაეშნო და უწყინარი.

ოქროს სიზმრებში ისვენებდა მიწა მძინარი,

ცა ფერს ჰკარგავდა და ვარსკვლავებს თითქო სციოდა,

და ჩასული მზის კიდობანი, წითლად მჩინარი,

თითქო შორეულ ბურუსიდან ამოდიოდა.