მუხლამდე ბალახში ტყემალი გვათოვს,

ძლიერ მიხარია - აქ მაინც ვართ ორნი.

ხეებს თუ არ ჩავთვლით, ჩვენა ვართ მარტო,

ჩვენ თუ არ ჩაგვთვლიან, ხენია მარტონი.

იმ განვლილ სიყვარულს ვადარებ სიზმრებს,

წლებია იმ ძველი დროების მრეცხავი.

იცოდე: გაზაფხულს მოვიყვან ისე,

რომ არ დამჭირდება არც ერთი მერცხალი.

ჰე, ჩქარა, მოვასწროთ კოცნა და ლექსი,

ეთერში გაფრინდეს ლამაზი ჰანგები,

თორე დასასრული ქამანდას გვესვრის

და წინაპრებივით გადავიკარგებით.

ჩვენი სიყვარული კითხვაა ცოდვის,

მოვასწროთ, განა ჩვენ დაგვიცდის ავდარი?

მისმინე: ამ ქვეყნად რამდენიც მოდის,

იმდენი აქედან წასვლისთვის მზად არი;

სანამდე ფილტვები უძლებენ სუნთქვას,

საკუთარ თვალებით სანამდე მზეს ვხედავთ,

მიწად გადვიქცევით სანამდე სულმთლად -

მანამდე გადვიქცეთ ორივე ლექსებად.

ჰე, ჩქარა, მოვასწროთ კოცნა და ლექსი,

ეთერში გაფრინდეს ლამაზი ჰანგები,

თორე დასასრული ქამანდას გვესვრის

და წინაპრებივით გადავიკარგებით...