წვეულება და სადილი,

რუსთველთან გახლავთ - "ხადილი".

მოკვდა ის ძველი ნადიმი,

არცა ვინმეს აქვს წადილი.

გადამხდელი ვარ ხარჯისა,

რუსთველი ბრძანებს, - "ხარაჯას",

აჰა, ეს მძივი მარჯნისა,

აჰა, ეს ჩემი ფარაჯა.

თუმცა ღარიბი კაცი ვარ,

წამართვი, რაიც გინდოდეს,

მე შენნაირებს გავცლივარ,

მე სიღარიბე ცით მომდევს.

მე მარად ჩემი მღვიმე მაქვს

და ჩემი გამოქვაბული,

აბა, თქვი, რა ეღირება

ეს ჩემი ძველი "ფრანგული".

რა ღირს და, ჩემი სიცოცხლე, -

იმ თავის ქარქაშიანა,

ჰოდა, სიცოცხლეს ვინ მომცემს, -

ტანშიაც გამაჟრიალა.

დავრჩები მე ჩემს "ფრანგულთან",

შორს კი არაა, აქვეა,

სულ ახალ რამეს ჩავუთქვამ,

რაც უქარქაშოს საქმეა.

ჩავუთქვამ ჩუმად ყოფნასა,

რაიც ქართველთა წესია,

მიწაზე, ღმერთის ტოლფასად,

დადის ქართველი "მესია".