მე ვგრძნობ შენს სუნთქვას,

მე ვგრძნობ შენს ღონეს

და ციხესავით გდარაჯობს კართან,

ლურჯი ნისლივით ვიღვიძებ ხოლმე

შეფარებული მთაწმინდის კალთას.

მე თვალს ვუსწორებ შენს მაღალ კოშკებს,

და საათები რეკავენ ზარებს,

მე შენს კარებთან მრავალჯერ მომკლეს

და გული მაინც ვერ გამიბზარეს.

შენი სხეული თბილია მუდამ,

შენ ჩემო დიდო სინათლევ თვალთა

წუთით ფიქრებით დაგტოვო თუნდაც,

მე ციხესავით გდარაჯობ კართან.