ბედუარის ტიკინა, სათამაშოდ ქცეული,

ფერებით შეღებილი, ვნებად გადაქცეული,

ტიტველ ტანზე აქა-იქ ოქრო-ფარჩით მორთული,

უზრუნველი ცხოვრების ოცნებობით მოცული.

სხვასთან ქმარზე მოლაყბე, ქმართან სხვისა მძებნელი

უსიზმროთა მძინარე, დღე მზიანში მზე-ბნელი,

ცოცხლად მკვდარი ცოცხლებში და მკვდრებში ცოცხალია,

განწირული ქვეყნისა, განწირული ქალია...

ახალ ყოფნის დუღაბი, ახალ ყოფნის მჭედელი,

ლამაზ გრძნობათ წალკოტის გაბედულად შემქმნელი;

შრომის ოფლში უბრწყინავს სახე მზიან დღესავით,

სიყვარულში იშლება ზღაპრულ სამოთხესავით.

გაორება არ იცის, მოგიძულებს - გშორდება,

მტერთან და მეგობართან თავის მკლავით სწორდება,

სხვისი ბარგი არ არის, შრომის ჰიმნის თვალია, -

ახალ ქვეყნის მიჯნაზე ახალ ყოფნის ქალია...