ორნი შემოვრჩით ღამისპურობას...

არ წაგვთვლემია წამით წუხელი;

არ გვიჩხრეკია სადაურობა,

გამოხსნილ ლექსის გვედგა უღელი!

- თუ ვიაზატეთ ამ "ზაოტობას"...

თქვი და მიხაკზე შეითბე ხელი.

უთხელდებოდა ნისლი ობობას,

იბადებოდა ალაზნის ველი!

- უნდა სასწაულს აქ ეზიარო,

აქ ჩაიქოლო ლექსი-მეწყრებით!

მთლად საიქიოც რომ დაიარო,

ამ დარ-თენებას ვერ შეესწრები.

- ვერც სხვა სამოთხეს ნახავ, ურიაც

რომ აპირჯვარო ხატებს ამ დილით.

- ეს ალავერდი... ჩემი სულია -

ლექსის ყელიდან ამოვარდნილი!..

- პოეტის ბედი... ურა კვიცია,

ითქარათქუროს უნდა უბელომ!..

კი გაგეცინა, ძმაო, ტიციან, -

მოუწვიმარო მუზის ღრუბელო.

მერმე ვიშიშვლეთ მეტაფორები:

ხოხბის ელვაო... წვიმის წელიო...

რა საჭიროა, ნეტავ, ფორმები,

თუ არწივულად ყივის ყელიო!..

ვერ გაგიბედე გაკამათება,

წამოვუმოკლე ღვინოს ღვედები...

- შეხე, ცისკარი კაკანათდება -

უკვე გაბმულან ნისლის მტრედები!..

- ჩახე, ჩაბალხეთს: მთვარეგვიანმა

ყამარს საბედო დაუდო თეფში

და თრიმლის ცრემლით მთვრალმა ნიავმა

ტყე სავარცხელი გაივლო თმებში.

"ღვინოკახურთან" ერთად ვთენდებით:

შენ - ორპირელი, მე - მუხურელი

და ღამის უბის ამომთეთრები -

აღზევანიდან მოწუხს ურემი...

ახლა უღვინოდ მინდა თრობაო! -

მიბარბაცებ და... ჯამში აბოდებ;

აქ ფიროსმანიც დაიხრჩობაო!..

- თუ ჩემი ძმა ხარ, მკლავი გამომდე.

- ახლა სიღნაღი აზღუდს მოირღვევს,

წამო, მუხლებზე დავარდნა გველის;

ალაზანი რომ წელს წამოიღებს...

ლეკის წარბივით გაწყდება გველი!