იყო ფერდობზე ისლის

ასი ათასი სიმი.

ყავარს მალავდა ნისლი

და კამათლები წვიმის,

დაკისკისებდნენ, წვიმდა,

ბინდში ყვინთავდა სახლი

და მთელი ღამე გარეთ

ზღარბებს უყეფდა ძაღლი.

მუხლებს ულოკდა ღამეს

ნაკვერჩხალების გროვა

არ წყინდებოდა ქარებს...

და იწყებოდა თოვა...

* * * * * * * * * *

მინდვრად თვლემენ ძნები,

ქარი დააფრენს ბალახს,

ურმებს მოსდევენ გზები

ვერ იშორებენ ტალახს.

და ბინდის ქორი, მთებში,

ნისლის ბახალას მალავს.

ჯაფით მოხრილი მხრებში

ქოხში შემოდის მამა.

კვამლს ღველფზე ეწვის ფეხი

და იკრუნჩხება მწარედ.

ტყემ გადამალა მეხი,

ქარიც მოშორდა კარებს.