მე - ვარ. შენ - მოხვალ. 

ჩვენ ორს შორის არის უფსკრული.

მე ვსვამ. შენ გწყურის. ამაოა თქმა და ხსენება.

ჩვენ ათი წელი და ჩვენ ასი ათასწლეული

გვაშორებს ერთურთს, რადგან უფალს ასე ენება. 

იყავ! - ანდერძი არის ჩემი. მე უნდა აგცდე,

რომ დაბრკოლებად არ დაგიხვდე, მოხვალ როდესაც.

მე - ვარ. შენ - მოხვალ და ათეულ გაზაფხულს შემდეგ

შენ იტყვი: - ვარ! - მე კი ჩუმად ვიტყვი: - ოდესღაც...