თოკს აბია ბედისწერის ცხენი,

მაგრად არის ჩარჭობილი პალო,

ზოგჯერ წყენით, ზოგჯერ აღმაფრენით

სადღაც მივალთ, რაღაცაზე ვწვალობთ.

თოკს ვერ გაწყვეტს ბედისწერის ცხენი,

პალოს მაღლა არ გაუშვებს მიწა,

ვერა ვხვდებით, რაგინდ ბევრი შევძლოთ,

ვერასოდეს ვერ მივაღწევთ მიზანს.

თოკს აბია ბედისწერის ცხენი,

ტრიალებს და გვატრიალებს ჩვენც,

ცა არ მოჩანს მაღლა ასაფრენი,

თოკი იჭერს ბედისწერის ცხენს.

ბედისწერა ხარხარებს და ხარობს,

კარგად იცის, ვინა ვართ და რა ვართ,

ერთხელ უნდა მიწა ამოთხარონ,

თოკის ბოლო სამარისკენ გვწევს.

და ერთხელაც, გაილევა თოკი,

ბედის ცხენით გაფრინდება სული,

გასრულდება დღენი ჩვენი ყოფის

და დადგება მარტოობა სრული.