ქალავ, ის მიყვარს მე შენი,

თავს რომ დაჰკიდებ მელადა,

პირდაპირ ცქერას ვერ ჰბედავ,

ვაჟთ ცქერას იმჩნევ წყენადა.

დროდადრო გაგეღიმება

გულისსაკლავად, ნელადა;

უხმლო ხმალს იქნევ, უხანჯროდ,

გულის გამხდარხარ მჭრელადა.

ჯერაც ატყვია ჩემს გულსა

შენგნით წყლულები ჭრელადა,

ოცგანაც კიდევ რომ დამჭრა,

ვერ გაგიხდები მტერადა!