ეს მერამდენედ!.. თეატრთან ვნახე,

მხრებზე აყრია ლომის ფაფარი,

კაცი, შემქმნელი რამდენი სახის

რამდენი ბედის თავშესაფარი!

არც ახალგაზრდა და არც ბებერი,

მოხრილი მხრები... სრული საყელო..

დიდების, ტაშის მაძიებელი

რჩება უცნობი და უსახელო.

მოიხდის ქუდს და თავის საფიცარს

მიესალმება რჩეულ ტალანტებს,

მას სცენა უყვარს და ნუ გაკიცხავთ

თუ ამ სიყვარულს ვერ უღალატებს.

ზოგიერთები იცვლიან როლებს,

ესეც მფარველი ბედია სწორედ!

ჰალსტუხებივით იცვლიან როლებს,

და როლებივით იცვლიან ცოლებს.

მას კი ცოლივით ერთგული როლი

და ამ როლივით პატარა ცოლი

ყოველთვის ავსებს, ვით ლერწამს ქარი

ახალი ზრუნვით, ფუსფუსით, თრთოლვით.

ის სახეს იცვლის გრიმით და ნიღბით

და პარიკს ხმარობს, როგორც თილისმას,

რომ დაემალოს როგორმე იღბალს,

სიღარიბეს და... იქნებ სიკვდილსაც.

- არსებობს ცუდი შემსრულებელი

და არ არსებობს პატარა როლი

ამ აღმოჩენას, როგორც შეჰფერის

გაიმეორებს შვილი და ცოლი.

ის ცხოვრობს სხვისი კარგით და ავით

და გრძნობებს იხდის როგორც საბაჟოს,

დავიწყებია თავისი თავი

მთელი ცხოვრება სხვის თავს თამაშობს.

იგი იცინის სხვისი სიცილით

და იგი ტირის სხვისი ტირილით,

იგი წითლდება სხვისი სირცხვილით

და გული სტკივა სხვისი ტკივილით.

მაგრამ რა უყოს მან თავის სიცილს

ან თავის ტკივილს დარდს და ხვაშიადს?

ეს ყველაფერი როლებს რომ მისცეს,

ამისი ძალა არ გააჩნია.

საქმე ის არი, რაც სათქმელია

შეავსო მეტი აზრით და თრთოლვით

და ცოლმა იცის, თუ რა ძნელია,

თუ რა ჭირია პატარა როლი...

თეატრთან ვნახე, ათასჯერ ვნახე,

მხრებზე აყრია ლომის ფაფარი

კაცი, შემქმნელი მრავალი სახის

მრავალი ბედის თავშესაფარი!