მაღალ მთებში სახლი მქონდა,

სახლი - მამაპაპური,

ვინც მიყვარდა, ცოლად მყავდა,

მწვავდა ტრფობის ალმური.

სახლთან წყარო ჩუხჩუხებდა,

წყარო ცივი, ანკარა,

მის ლიკლიკში იძინებდა

ჩემი შვილი პატარა.

სანადიროდ დავდიოდი,

თავზე ბაშლაყწაკრული,

ო, რამდენჯერ ვჭექე მთებში,

"ლილეო" და "მაყრული".

არწივები მაცილებდნენ,

ვაჟკაცური ფრთებითა,

მე მუზებთან ვსაუბრობდი,

ბრძენ მინდიას ენითა.

ხალხი მყავდა კმაყოფილი,

ხალხი ჩემი, ფხიანი,

საქართველოს ვუმღეროდი,

ავთანდილის ხმიანი.

ლაფშა მყავდა ლურჯი ფერის,

ლაფშა გაუხედნავი.

ოი, მართლა ახდებოდეს

ეს სიზმარი ნეტავი.