გზად მიხვალ,

ლეგა ნაგაზი

მოგდევს და გელაქუცება.

გორიდან გიმზერ, გავბრაზდი

ამ ჩემს იღბალზე, უცება.

მე ვნატრობ: მიწყივ შენს ახლო

ყოფნას და შენთან მხარდამხარ

სვლას, მაგრამ ბედი - ეს ძაღლი -

მიყეფს და გვრიყავს ხანდახან...

მიდიხარ...

თქვენსკენ ვაფრინე

გული - გვემული ნაღვლითა...

ვაჰ, დედას მტრისას, გაბრიელ,

ბედით გჯობია ძაღლიცა!