რაც სულეთს წახველ,

მას მერე უფრო

ხშირ-ხშირად მაწევ... -

მოვალ!..

მაიცა...

ხომ სულერთია: - რაგინდ ვუფარო

ფარი არყოფნას, - მომსრავს მაინცა...

ხომ ვერ მიშველის ლოცვა თუ ღმერთი

და ვერც სამზეო დამიქრობს სახმელს.

მე შენი სახით, - მანდ ვდგავარ ერთი

ფეხით, -

აქ სუფევ შენ ჩემი სახით.

გადმოვდგამ ამ ერთ წყეულ ნაბიჯსაც, -

ვთელოთ სულეთიც ერთად, სწორებმა;

შენს გარე რა მზე დამთბეს მახინჯსა,

რა საჭიროა ეს გაორება?