ბროწეულებში ცა გახლართულა,

არმაზს და არაგვს სულში მზე უზის...

ჯვარი კი თითქოს ცის ხომალდია,

საქართველოზე დაბმული ღუზით.

მეცა მაქვს მიწა, ცა, გაზაფხული,

ბროწეულები, მთები, ტყეები,

მდინარეები, როგორც ბალახში

ჩამოვარდნილი ცისარტყელები.

და ბროწეულის ყვავილის ცეცხლი,

როგორც ტკივილი კივის და იწვის,

ჩემს მკერდს და ხელებს, ფიქრს და სიმღერას

აბრუებს სუნთქვა ცოცხალი მიწის.

და ამ მიწაში, ხეებში, ცაში,

ჩემი სიცოცხლე მღერის და ფეთქავს.

თუ ყურს დამიგდებ, მეც შემიძლია

ვთქვა, რაც გაზაფხულს უნდოდა ეთქვა...