მე შენს სამარეს, მე შენს სამარეს,

მშვიდს და მდუმარეს

კვლავ თვალს ვავლებდი, კვლავ დავსცქეროდი,

ვით გაყიდული

ცოდვილის სული

„რისთვისო, რისთვის?“ მეკითხებოდი.

არ ვიცი, არა!

განა არ კმარა,

რაც დავიტანჯე, რაც ცრემლი ვღვარე?

ეხლა შენ მითხარ

ვინ ვარ, ან რა ვარ?

კვლავ რისთვის მტანჯავს შენი სამარე?