ბავშვობაში მე ბებიამ ყელზე დიდი ამბითა,

გახვრეტილი პატარა ქვა ავგაროზად დამკიდა.

"შელოცვილი ჯადოაო" - თავზე შემოგვლებია,

ავი თვალი არ მოგხვდესო, - ჩურჩულებდა ბებია.

ძილშიც კი არ მოიცილო, თილისმაა ამგვარი,

გაიზრდები, გამოგყვება გული ქვასებრ მაგარი.

იმ ქვას გულით ვატარებდი, გამთბარ გულის ფიცართან,

ბოროტისგან, ავთვალისგან ბავშვობაში მიცავდა.

დრო გავიდა, მაგრამ მაგრამ გული არ გამაგრდა ქვასავით,

ავი თვალი, ავი ენაც ბევრჯერ მომხვდა სარსალით.

გული მაინც გულად დარჩა, თუმც დაკორტნეს ქორებმა,

ბროწეულის ყვავილიც კი ყოფნის ასაჩქროლებლად.

ვერ უშველა შელოცვილმა ავგაროზმა პაწიამ,

ვერ დაიცვა ავისაგან, ვერც ქვად გადააქცია.

გული მაინც გულად დარჩა, ხან ხმაურობს, ხან დნება,

მკერდზე ლოდს რომ დამადებენ, მაშინ თუ გაქვავდება.