ცხოვრებას ნაჭუჭს

სააღდგომო კვერცხივით აცლი,

წვიმების სეზონს

მიწურული ოქტომბრის კვეთავს

და რაც დრო გადის გულის ნაცვლად

არეში მარცხნივ -

გიფეთქავს დედა...

ცაა ისეთი თითქოს ამინდს

შენს სულს სწირავდნენ

და შემოდგომის ბოლო დღეებს

აკლდებათ სითბო,

რჩები მარტო და გრჩება განცდა

რომ სიკვდილამდე -

მოკლულხარ თითქოს...

მაგრამ იმედი იმედია!..

ის პირველ ყოვლის -

ჯვარზე გაკრული ღვთის სისხლივით

ტკივილზე წვეთავს...

და გჯერა ცამდე

რომ იანვრის პირველი თოვლი

ჩამოთოვს დედას!..