როგორც ნისლი ვიცრემლები თოვლში,

სულს კი შენთან საუბარი სურდა,

თუ ოდესმე ვთქვი ჯიუტი სიტყვა,

ახლა მინდა დავიბრუნო უკან.

ამ გულიდან კვლავ მოსჩანან მთები,

ქაბარჯინას ნისლნახვევი კალთა,

მეც შენსავით არასოდეს ვჩივი

და მარტო შენ მოგიყვები მართალს.

თურმე, მაშინ ვთავნებობდი კიდეც...

სულ ვჩქარობდი... ცოტა დრო ვიყავით ერთად,

რად მეგონა, არ მოკვდება დედა,

რად მეგონა ცოცხლად წავა ღმერთთან..

თვალმიფარვით, ხან სტიროდი ალბათ,

ფერმკრთალ სახეს ცრემლის კვალი სდევდა,

ეგ ტკივილი მაშინ ვიგრძენ, როცა

შვილმა მითხრა: არ მცალია დედა...

მარტოობის მოფარფატე ფიქრით,

უფრო ხშირად შევღაღადებ ზეცას

და ჩემი ხმა ექოდ მესმის მთიდან

"მაპატიე, მაპატიე... დედა"...