...მშვიდობით ძველო ქართულო ენავ და 

მშვიდობით სრულიად საქართველოს მდგომარეობაო!

ფანასკერტელი

მაშ გაჰქრა ქართლი, მისი ენაცა, 

პირქვე დაემხო წმინდა ტაძარი? 

გული დიდ სევდას ამოენაცრა, 

- მშვიდობით, გახდი მტრის ნატაცარი!

სხვა რაღა იყოს მწარე ამაზე, 

რა შეედრება ასეთ ღაღადისს? - 

შენს დედა ენას, მის სილამაზეს 

გამოეთხოვო, უთხრა: ნახვამდის!

და მერე დადგე გაქვავებული, 

უიმედობის დიდი იმედით, 

რომ აღარ მოვა ქართლს გაზაფხული, 

რომ სამუდამოდ გავიყინებით!

შენ დადიოდი შენს სამშობლოში 

როგორც მწირი და ოხერმოხეტე, 

ღამით მე შენი გმინვა მსმენია, 

ხმა ნამწარევი: ”ღმერთო, მოხედე!”

შენი აჩრდილი მომჩვენებია 

ქარში, წვიმაში თმადაბურდული; 

შენ გამიმწარე ყრმობის ყველა დღე, 

შენ გულს მითხრიდი გესლით ქურდულით.

და ახლა, როცა ჩემს ხალხს, ჩენს ენას, 

სიკვდილის ჭანგი ვეღარ ემტეროს, - 

როგორც განვლილი გრძელი სიზმარი, 

შენ მაგონდები, ფანასკერტელო!

და შენ, მიწაში გამტვერებულო, 

ჰა, სიტყვა გულის გასათაფლავი: 

არა, ქართლს, არა! - შენ ფიქრს გასთხრია 

სამარადისო, მკვიდრი საფლავი!