დალოცვილი გაქვს ფესვი და ძირი,

მარადიული აზრის შუქი ხარ,

შენით ვმღერით და შენითვე ვტირით,

სირცხვილი ქართველს თუ არ უქიხარ...

უშენოდ დღეც ნუ მაცოცხლა ერთი,

უშენოდ აზრი არ აქვს არაფერს...

საუკუნეებს სიცოცხლედ ერთვი

და კვლავ მიითვლი ერთგულ ზვარაკებს.

ტკბილსურნელი აქვს შენს ხმებს და ფერებს,

და რიჟრაჟული ღიმილის ჩენა...

შოთაის, ვაჟას, ილიას მერე,

მე რა ვთქვა, ჩემო ფრთიანო ენავ?