საქართველო ედემია, აკვანია ხმათა:

ჩვენს ანბანსა ვით ედაროს ალფაბეტი სხვათა!

ყოველი სიტყვა მოძრავია, თავისთავად ფასობს,

თვისით გრგვინავს, თვისით ბრწყინავს, თვისით ლაღობს, ნაზობს...

ქართულ სიტყვას სულ არ უნდა ხელოვნური პოზა -

იმას არც-კი ეგუება ენა-ჩლუნგი პროზა.

სიტყვათ წყობა მდიდარია ხმოვან მღერალ რიტმით,

თვით ჰაერი ჩვენში არის გაჟღენთილი რითმით!

რა არ ძალუძს ქართულ სიტყვას, ცოცხალსა და გრძნეულს?

იგი სწვდება სულის უღრმესს, საიდუმლო ხვეულს.

ბრძოლის ცეცხლში, ჭირში, ლხინში - ის სადაც კი გხვდება,

ხან მახვილად, ხან გოდებად და ხან კოცნად ჰხდება.

ქართველთ ენა ვერ წარხოცა ქარიშხალმა დროთა,

მზე-დარაჯად მას უდგია ლექსის ღმერთი - შოთა!

მნათობს სხივი ჩამოართვა, იმით სიტყვა ანთო,

და ეს სიტყვა სხივოსანი გვიანდერძა, გვანდო!

მიტომც მგოსნობს საქართველო, მგოსნობს ჩვენი ერი:

ლოცვას ლექსის ფრთებზე აწყობს თვით სასტიკი ბერი;

და მეფეც კი მეფობის დროს - მონა არის მუზის:

გარეშემო ღვთის რისხვაა - ის კი ლექსებს უზის!

დიდებული, გვაროსანი ხმას აყოლებს თარსა,

მუხამბაზით, გაფ-თეჯლისით ეჯიბრება სპარსსა!

გლეხი ლექსით ეგებება ყოველ ამბავს ნაირს:

ღრმა ხნულებში პურთან ერთად იგი სთესავს... შაირს!

და ზაფხულში ოდეს ოქროდ ბზინავს ჩვენი ყანა

თავთავებში წყობილ რითმებს ვერა ხედავთ განა?!

ნურას ვიტყვით თუ მათ შორის ვის აქვს ფასი, წონა -

შეხეთ, როგორ სურნელოვნობს ქართველ მგოსანთ კონა!

სხვა და სხვა გზით, და ხერხითა ყველა ეძებს ერთსა:

ცხოველმყოფელ სულის ჩამდგმელს სილამაზის ღმერთსა!

სალამს გიძღვნით, პოეტები, ვაშა თქვენს ტკბილ ქნარსა!

შუღლი, მტრობა ერთმანეთის წაუღიამც ქარსა!

ნუ ასცდებით იმ ნიადაგს, რუსთაველს რომ ზრდიდა

და რომელიც ჰაეროვან საქართველოს ჰქმნიდა.

უცხო მხრისკენ ნუ გიჭირავთ თქვენ მძებნელი თვალი:

ჩვენში ვარდი უფრო ვარდობს, უფრო ქალობს ქალი!

გამიგრძელდა უმისოდაც გრძელი ლექსის ძუა,

მაგრამა გთხოვთ მათქმევინოთ მეც "pro domo sua":

ვერ მოგივალთ ყმაწვილებო მე თქვენ მხრებში, ფრთებში,

ვერ აგყვებით კისკისითა აზრთა მაღალ მთებში.

საქართველოს მწუხარებას გული მივეც ქნარად,

მის სევდასთან და კვნესასთან მე ვიქნები მარად!

თქვენ კი მღერით, მზეს შეჰხარით, უკუაგდებთ დარდებს,

ჰფენთ გარშემო სიხარულსა, სთესავთ ია-ვარდებს.

იმედების მახარობლად ევლინებით მამულს,

ცელქის კოცნით უშრობთ თვალებს, ცრემლებითა ნამულს!

ბარაქალა ყმაწვილებო, ბარაქალა მეცა:

ჩვენ ორთავეს შეგვითვისებს საქართველოს ზეცა!