მე მიყვარს ზამთრის უსახურ დღეთა

წივილი ქარის - მომტირლის როლში,

ცქერა ჩონჩხების, გაძარცვულ ხეთა,

მიმოფანტული ჩრდილები თოვლში.

დაგმანულ ფანჯრებს და კარებს იქით,

როგორ აისხამს ყინვას მძივებად -

დღე იანვარის, თოვლის საბანში

ფიქრსაც რომ მშვიდად ჩაეძინება.

გაძარცვულ სხეულს, შეცივნულ ფიქრებს

ვუნთივარ, ვათბობ, არ გაიყინოს,

ვაფარებ ტუჩებს გათოშილ თითებს,

რომ უშენობა არ დაიყვიროს.

დამესიზმრება, მოგაქვს ზაფხული,

უბე მზითა გვაქს სავსე, გამთბარი,

ყვავილთა თოვა გაქვს განზრახული,

რომ ააჭრელო ჩემი ზამთარი.

აგედევნება სურვილი ჩემი

და თოვლში შენთვის იებს აგროვებს,

მშვენიერია, სიზმარში ვრჩები

და ყველაფერი სიზმარს მაგონებს.

მე მიყვარს ზამთრის უსახურ დღეთა

წივილი ქარის, მომტირლის როლში

და საუბარი უშენოდ, შენთან

და სიარული შენს გამო თოვლში.