გავარვარებულ შუბლით

ვეყრდნობი ფანჯრის მინას,

ღამეა, მთვარის შუქზე

ძველი ბაგრატი ბრწყინავს.

ათოვს აიას ზეცით

ბროლ-ბადახში და ლალი,

ვარ სილამაზით, ღვინით

და სიყვარულით მთვრალი.

წუხელ თეთრ ქვებში არღანს

სული ამოძვრა კვნესით,

ცისფერყანწელი ძმების

შესანდობარი შევსვით.

მოვიპატიჟეთ კრძალვით

(თანხმობა იყო სრული)

დიდი აკაკის ლექსი,

გალაკტიონის სული.

მინავარდობდა ბნელში

რიონი ზვირთთა ცემით,

გაღმა ბუნდოვნად ჩანდა

ბავშვობის ციდა გემი.

ლამის შემიკრა სუნთქვა

მოზღვავებულმა განცდამ,

და ჩემდა უნებურად

ეს აღსარება დამცდა:

ჰოი, აიავ, ძველო,

ზღაპრის ქალაქთა დარო,

მშვენიერების წყაროვ,

ქართა მთრთოლვარე ქნარო.

შენს გაღეღილ მკერდს ვკოცნი,

შენს აღზევებას ვნატრობ

ამ აპრილისთვის გმდლობ!

ამ ვარდებისთვის გმადლობ!

მამის საფლავი მანდ მაქვს,

ადრე დამჩაგრა ბედმა,

მანდ დააბიჯებს თალხში

ჩემი ძვირფასი დედა.

მეც მომიგონე, გვედრი,

აღარ ვიქნები ოდეს,

ეს ნაფერები ლექსიც

ჩემგან სახსოვრად გქონდეს.