ძმანო კახელნო, ნამდვილ ქართველნო,

ვარ თქვენი მადლის, თქვენი სიწმინდის,

ჩემი მამულის აკვნის გამთლელნო,

მეც თქვენს სიყვარულს მკერდზე ვიცრიდი.

უნდა შევწიროთ შესაწირველი,

აწ და მარადის, უკუნისამდე,

თქვენ უნდა იდგეთ მზესთან პირველნი,

მე ჩემი ლექსის წარაფს გასხამდეთ.

ვაშა კახეთო, ვაშა კახეთო!

კახეთო, შენსა საკურთხეველსა,

ალავერდიდან უნდა გავხედო,

შენი სულივით წმინდა ტყე-ველსა.

შენი სიცოცხლე იყო წამება,

შენი ხატის და ხანჯლის ჭირიმე,

ქართველის სულის დასაწყნარებლად

ცაში სიმღერით გაიხირიმე.

შენ გააბრწყინე თვალი ჩამქრალი,

გიყურებ ვაზში მზის გაჩენილსა,

თუ სადმე არის, ისევ იქ არის

სამკვიდრებელი ღმრთისა ჩვენისა.

არ მეშინია, ლომად მეგულვი,

ტაძარსა წმინდას ნათლად შემოხვალ,

მოწყალე ხარ და ყოვლადერთგული,

შენ ჩაუმქრალი საქართველო ხარ!