აურიეს, დაურიეს,

დევნის თეთრი ყვითელსა,

სინგურისფერ ყვავილს ვდიე -

ნეტა სად დაითესა?

ფერი ფერსო, მადლი ღმერთსო, -

ფერი ფერს არ ერევა,

ნუთუ, მართლა არ არსებობს

კანონზომიერება.

მოლისფერებს მოლისფერი

ვერა, ვერ შეუხამეს,

ვარდი ცალკე მოიმღერის,

ია ცალკე მწუხარებს.

უცებ, ფერთა სიმშვიდეში

ისე, ვით გამარჯვება -

ზაფრანისფერ მშვილდით ხელში

ყვითელი მზე ჩაჯდება.

ისევ აირდაირია,

ისევ აგვიქაოსდა,

ისევ ნაირნაირია

შეხვედრა სამყაროსთან.

ყველა მისთვის მილასლასებს,

ერთად ვერ დავალაგეთ,

სოფლის ფერთა სიხასხასე,

ენატრებათ ქალაქებს.

ერთმანეთში ვერ ჩაგვიწნავს

რა ფერსაც ჩავუფიქრდით,

როგორა გავს დედამიწას,

ეს რუბიკის კუბიკი.