დაი ნებისა მომეახლა, მომენებისა,

კვლავ სამიჯნუროდ წარმავლინა ლანდი ობოლი,

საღვთო სანთლებით განმინათლა სახლი შვებისა,

მზით განმიბანა სიყვარულის სანთიობონი.

მშვენებას ციურს ესთერ დანებდა, კრძალვით უკუდგა შუქი ნაირი,

და აღმოხდომას აგვიანებდა

ა ბ ი გ ა ი ლ ი...

ა ბ ი გ ა ი ლ ი...

აიხსნა რიდე, აღმიტაცა...

ღრუბლებს შევერთე,

დარობდა დარი ნანდაურის დარი და დარი,

მზე ბუღრაობდა სიყვარულის საკურთხეველზე,

ერკემლებივით როკვიდნენ მთანი...

წარვთქვი

 - ჟამი ხმობს, დაფარული გაგვეცხადება,

გარნა განმიდგა, მოიბურა პირი მანდილით...

ასე ჩაეშვა მწუხრეული სხივის ნათება,

მზის ბრწყინვალება ჩაესვენა შარავანდივით...