ათი დღით ვისვენებ მტრედისფერ აგარაკს,

ირგვლივ ახვევია სიმწვანე ფიჭვების.

აქ გადავეჩვიე მოსაწყენ ლაპარაკს

და აქვე ვიგრძენი სიმწვავე იჭვების.

საღამოს ჩრდილები იწყებენ საუბარს.

ღრუბლები ანგრევენ მოოქრულ ვერანდებს,

ჩამავალ სინათლეს ზეციდან ცა უბერს,

ძირს ნისლი ჩასძირავს დაღალულ ფერადებს.

ვიღაცა ყოველდღე სადილზე მიბარებს,

ქალები გზავნიან ვარდისფერ ბარათებს.

და უკვირთ: ვინ არის - არავის იკარებს?

ვინ არის რომ ღამეს ოთახში არ ათევს?

ვინ ეტყვის ჩემს ნაცვლად ან ვაჟებს, ან ქალებს,

რომ მე აქ უშენოდ ცრემლით ვიტვირთები...

საღამოს ჰაერში ფირუზი ჰკანკალებს

და გულში ისრდება ცისფერი ტვირთები.

ცის ფარდა მოიხსნის სხივების ყაითანს

და მთაზე დასცვივა ბროლ-იაგუნდები.

უშენოდ ხეტიალს სული ვერ აიტანს,

და ვტოვებ აგარაკს, და შენთან ვბრუნდები.