ჩამოვალაგე ხეების ჩრდილში

შიშით

თავის ქალები დამტვერილი.

ჩამოვუწმინდე დაჟანგული შუბლები,

კბილები ჩამოვურეცხე დილის ცვარით,

მივესალმე,

დაღრეჯილ სახეებს მივუახლოვდი,

მივიცვალე.

ადგილი გამოვნახე,

მორიდებით მოვჯდები,

ჯერ კიდევ გაუხრწნელი გვამიდან ამოვიძახებ:

- კარგ ყმად ვინა ვთქო, ვაჟებო!