აქ მივდიოდით ჩვენ ცხრა წლის წინათ,

ქვეყნად და გულშიც მაისი იდგა,

გულში იმგვარად მნათობის ბრწყინვა

ქვეყნად მზის ხილვა

აწ ვეღარ ითქვას...

მზექა,

შენ ახლა საფლავში გძინავს,

მე ამას ვამბობ და სული მიდგას...

ახლა მნათობი სისხლისფრად ბრწყინავს,

ჰგავს გულიც, ახლა, მეწამულ მიტკალს...

ასე მგონია:

უსისხლოდ დამკლეს,

ჩემი მზე უფსკრულს გადაექანა...

თავით შეასკდი, გაბრიელ, ამ კლდეს,

რომ გაგებზაროს წყეული ქალა.