ამბობს მეფე ფარნავაზი, -

წიგნსო ქართულს, ვეფეროთ,

აწ და მარად ეს ლამაზი

ანბანია მეფეო.

მტერმა მოსრა სრა-ტაძარნი,

ერთს კი ვეღარ შებედა, -

იქ ანბანი ნახანძრალი

ქართველს ესვა მეფედა.

ავდგებოდით, ვიომებდით

და შევძლებდით შეუძლებს,

და ანბანი ჭრილობებად

გვაჩნდებოდა სხეულზე.

ხან დაშლილა საქართველო

კახურ-სამცხურ-მეგრულად...

მაგრამ ისევ საქართველო

ქართულ ენით შემკულა.

დედა წიგნს ვერ ეზიარა, -

ჭირდა ჭირი დროისა,

მაგრამ წიგნი კერიასთან

მან შვილივით მოისვა.

წაღმა-უკუ ისტორიას

ვერვინ გასწი-გამოსწევს,

ბევრი განძი მიჰყოლია

საუკუნეთ ქაოსებს.

ეს კი - აზრი და სიმწიფე,

ჩვენი სისხლით დამბალი,

იყო ჩვენი სახელმწიფო,

ეს - ქართული ანბანი.