პირველ მოწყვეტილ იების დღიდან,

მე ვარ დამწვარი შენი მსახური;

შენი თაფლი და მარილი მზრდიდა,

მზე შენ დამწერე და გაზაფხული.

შენ უკვდავი რძით დამაძუძურე,

შხეფი ნათლისა სულში დასძარი;

ჩემი დროშა ხარ მოიერიშე,

ჩემი ვენახი, ჩემი ტაძარი!

შენზე უჭკნობი და დიდებული

რაღამ შექმნას და ვიღამ დახატოს.

გულზე ხარ ცეცხლით მოჭიდებული, -

ქართველი ხალხის სულის ღაღადო!

ფოლად-ნადებო, ვარდში ხვეულო,

თუ დაგივიწყო, - შემახმეს ენა!

სისხლსაც შენ მოგცემ მე წვეთეულად,

სისხლის წინწკალსაც უკანასკნელად.

შენ - უკვდავების ჩამონადენო,

მშვენიერებაც ხომ შენით ითქვა;

დიდება შენდა, ჩემო ნათელო, -

ქართულო სიტყვავ, ქართულო სიტყვავ!