იელვა ცამა, იჭექა,

ბურჯღუმ - წინწელი ჰყარაო, 

მოჰყვა ქვითინს და ტირილსა, 

ცრემლები ჩამოღვარაო.

მიწამ საკინძი გაიხსნა... 

გულ-მკერდი მოიბანაო, 

მოჰყვა რთვასა და კაზმვასა, 

კეკლუცს ქალს დაეგვანაო.

მთამ გაიღვიძა და ერთი 

გმირულად გაიზმარაო. 

გადიყრევინა თოვლ-ჭირხლი, 

ხევ-ხუვებს მიაბარაო,

ზედაც იმაზე ქუჩქუჩად 

ლუსუმამ გამოჰყარაო, 

და დაიძახა: “გაიგეთ, 

ზამთარი გაიპარაო!”

ჭალები ფრინვლით ივსება, 

ცხვარ-ძროხის ძუძუ რძითაო, 

ტყე და მინდორი - მწვანითა 

ბექ-ბუქი ბალახითაო!